Aflevering 4: Jan Bertels: kabinetschef van minister Vandenbroucke én onze eerste beleidsmaker in De

De politieke arena is zijn thuis, zeker als socialistisch beleidsmaker: Jan Bertels. Achter de schermen als ‘cabinetard’ voor ministers Peeters & Vande Lanotte, meer zichtbaar als Vlaams en federaal parlementslid. Of als topman FOD Sociale Zekerheid. Toch bleef hij een eenvoudige jongen uit de Kempen die de wereld wil verbeteren. Lokaal en vooral nationaal, nu als kabinetschef van minister Vandenbroucke. Jans volledige verhaal beluister je op Spotify of via andere podcastapps, op je eigen ritme. Ergens onderweg, tijdens de sport of lekker thuis. Hier alvast enkele fragmenten die smaken naar meer, met de exacte tijd in de podcast. Maar niks gaat boven de hele babbel vanaf het begin: geniet ervan!

Van noodzakelijke tot geïntegreerde zorg (15’42”)
‘Het continuüm van de zorg of de geïntegreerde zorg, is een oefening die je continu moet doen. Ook omdat - tussen aanhalingstekens - de zorg die patiënten vragen en/of zorgverstrekkers verlenen, evolueren met de tijd. Als ik kijk naar mijn grootouders: die vroegen enkel zorg wanneer het niet anders kon hé, punt. Het was echt noodzakelijk. Gelukkig is zorg intussen geëvolueerd en wordt ze terecht meer gelinkt aan welzijn of welbevinden. Waarbij ik niet zeg dat welbevinden het criterium mag zijn om fysisch-medische zorg te verlenen. Maar het is wel een criterium. In de geestelijke gezondheidszorg zien we dat sterk, daar hebben we nog een hele weg te gaan. Het psychisch welzijn of welbevinden is van fundamenteel belang voor de algemene gezondheid.’

Wervingsprogramma’s en taakdifferentiatie (19’02”)
‘Je moet ook proberen met programma’s als #kiesvoordezorg zij-instromers terug aan te trekken. Mensen die toch een opleiding tot zorg- of verpleegkundige willen. En een 2e die op korte termijn heel belangrijk is: je moet retentiemaatregelen nemen. Want er zijn veel mensen die tijdens hun eerste 5 jaar de zorg verlaten. Daar moet je proberen op te werken. En dan kom je ook bij maatregelen die we aan het uitwerken zijn in ziekenhuizen, (woon)zorgcentra en zelfs al in de thuiszorg. Zodat je als organisatie kijkt en vraagt: ‘Zijn we nog wel de beste?’ En dan kom je bij - om nog een stapje te zetten - heel de oefening van de taakdifferentiatie. Want misschien moet je wel differentiëren wie wat moet doen binnen de zorg. Om het even cru te stellen: zodat een verpleegkundige niet noodzakelijk alle zorgtaken moet doen.’

Stimuli voor zelfstandige thuisverpleegkundigen (31’26”)
‘De € 48 miljoen waar u naar verwijst is een deeltje van de € 402 miljoen in een totaalpakket. Een regelgevende tekst is ondertussen afgeklopt met de vertegenwoordigers van de vrije zelfstandige thuisverpleegkundigen. We gaan effectief kijken naar stimuli zoals die ook bestaan in het stelsel van de loontrekkenden. Om mensen die uitgetreden zijn om God weet welke reden, terug aan te trekken. En te vragen of ze zelfstandig thuisverpleegkundige willen zijn, waarvoor ze stimuli krijgen. Die gelden dan ook voor de praktijk waar ze gaan werken. Een gratis opleiding of deels betaalde stage, of een vergoeding voor de stagemeester... Dat wordt nu uitgewerkt op basis van een afgeklopt besluit binnen de overeenkomstencommissie, tussen de RIVIZ-actoren. Dat moet voor de zomer klaar zijn wat mij betreft, ik heb daar lang genoeg op gewacht.’

Opletten met volksraadplegingen rond de zorg (1u07’06”)
‘Dat klinkt heel mooi: Zaki’s voorstel voor een nationaal debat rond de ouderenzorg ook toepassen rond de thuiszorg. We hebben dat nog eens gehad: de G2000, een volksraadpleging op nationaal niveau. Maar om dat structureel te krijgen in de plaats van uw parlement, want eigenlijk is dat uw volksraadpleging via de getrapte democratie, dat is niet zo evident hé. Die initiatieven sterven dikwijls een stille dood maar ze mogen er wel zijn om - tussen aanhalingstekens - de politici en mensen wakker te houden. Maar ik zou niet graag hebben dat men mensen nationaal samenroept. Want wie komt daarnaartoe? 2.000 of 3.000 mensen die het waarschijnlijk goed menen, die willen deelnemen. Maar je bent nooit zeker of die representatief zijn voor uw 10 miljoen Belgen.’

Benieuwd naar de rest van Jans bijzondere verhaal? Check zijn podcast en deel hem met iedereen die gelooft in een duurzame thuisverpleging. Van professional tot particulier. Want uiteindelijk willen we allemaal vooruit.