Huisarts, praktijkopleider, BVAS-bestuurslid en zorgondernemer: Jos Vanhoof van de Zorgpoort Lommel is een echte gezondheidsmanager. Net als de Zorgpoort. Ook al kijkt Jos vooruit via voorspellende en preventieve zorg, tegelijk blijkt hij een old-school arts. Niet ouderwets, wel omdat het vroeger soms toch beter was. Jos’ volledige verhaal beluister je op Spotify of via andere podcastapps, op je eigen ritme. Ergens onderweg, tijdens het sporten of lekker thuis. Hier alvast enkele fragmenten die smaken naar meer, met de exacte tijd in de podcast. Maar niks gaat boven de hele babbel vanaf het begin: geniet ervan!
Breed zorgaanbod, biomedisch tot mentaal (3’34”)
‘Het is heel belangrijk dat we voor elke patiënt een zeer gepersonaliseerd zorgaanbod hebben. Omdat je het biomedische niet absoluut kan scheiden van het mentale. Als wij patiënten - of axiënten - zien, dan is het duidelijk dat ze grotendeels komen voor biomedische geruststelling. En dat die enorme impact heeft op hun psychisch en mentaal functioneren, op de dagelijkse activiteiten. Met een gigantische invloed: geheugen, concentratie, prikkelbaarheid, werksituatie... En omgekeerd: als men zich geestelijk slecht voelt, heeft dat een impact op het fysieke. Ik denk dat we heel breed moeten gaan als entreepoort van de zorg, met de huisarts als copiloot van de patiënt. Die in verschillende contexten samen zoeken naar doelstellingen. En die realiseren.’
Nationale performantie, internationale inspiratie (13’41”)
‘Scandinavië, Nederland maar ook Estland e.d. hebben een enorme voorsprong in het multidisciplinaire praktijkmodel. Dat komt ook omdat er belangrijke financieringsvormen zijn: voor een stuk van overheidswege, voor een stuk van de verzekeringssector. In België lopen we daar absoluut niet achter. Als je ons vergelijkt met de Engelse NHS of Nederland & Scandinavië, dan is ons systeem performanter. In Engeland zie je nu duidelijke zorginfarcten, omdat niet alleen multidisciplinaire omkadering en financiële laagdrempeligheid belangrijk zijn. Maar heel belangrijk is ook de beschikbaarheid. Wat je nu merkt – ik spreek me daar niet positief of negatief over uit – is dat er minder beschikbare zorguren zijn. Zowel op de 1e als 2e lijn, ook bij de (thuis)verpleegkundige.’
Terug naar een gepersonaliseerde wachtpost (40’00”)
‘Ik ben geen fan van de wachtpostevolutie omdat ze de zorg depersonaliseert. Vroeger deed je je wachtgebied om het weekend: iedereen kende dokter Devos, dokter Van Zummeren… Als je die ‘s nachts belde, wist je dat je er nadien terecht moest. Dus als arts trieerde je deels zelf al. Niet dat je zorg uitstelde maar toch: we werden gebeld voor essentiële levensbedreigende zaken waar wachtdienst ook voor dient. Vandaag weet je niet wie er van wacht is. De zorg wordt volledig gedepersonaliseerd én langs 2 kanten, want we weten niet wie er belt. Als je in Lommel met 33.000 inwoners 10 jaar wacht deed, kende je elke straat & inwoner, alle gevoeligheden van de mensen en van de buurt. Dat gaat niet wanneer je over een breder domein 110 à 130.000 mensen bedient.’
Herhalende kennisoverdracht naar patiënt (51’41”)
'Het is heel belangrijk hoe de patiënt de boodschap waarmee hij hier buiten gaat, percipieert. We hebben nog eens een test gedaan met de verpleegkundigen aan de uitgang en alle artsen waren gebiast. Want we wisten waar we accenten moesten leggen. Het ging om een vaste tekst in het kader van een aandoening. Het resultaat was zorgwekkend: de patiënt nam maar 14% van de boodschap mee. Die kennis moet dus herhaald worden en wie kan dat beter dan ons zorgreferentieteam zoals thuisverpleegkundigen? Dat is essentieel.’
Taakverschuiving voor verpleegkundigen (1u08’41”)
‘Het is een terechte opmerking: gaan we waardevolle krachten uit de zorg wegtrekken naar een praktijk waar ze natuurlijk veel betere werkmodaliteiten krijgen? Zeker omdat de zorg nu zo al gecompromitteerd wordt. Zowel in de wzc’s als bij de mensen aan huis, met tekorten aan zorg- en verpleegkundigen. Want hier moeten ze geen nachten of weekends doen, hebben ze vaste uren, dus de omkadering is heel goed. Daarom moeten we kijken naar verpleegkundigen op het einde van hun carrière. Die de zware thuiszorgtaken niet meer aankunnen: een ideaal profiel om naar een ander profiel te dirigeren. Naar praktijkcoördinatie & -ondersteuning, naar vroegdetectie, noem maar op.’
Benieuwd naar de rest van Jos’ bijzondere verhaal? Check zijn podcast en deel hem met iedereen die gelooft in een duurzame thuisverpleging. Van professional tot particulier. Want uiteindelijk willen we allemaal vooruit.