De stille kracht van duizenden thuisverpleegkundigen en -zorgkundigen

Wat hen onderscheidt van hun gewaardeerde collega’s in ziekenhuizen en woonzorgcentra is dat ze niet in beeld komen. De meesten hebben daar ook geen behoefte aan.

Ze zijn moe, maar ze gaan door op een kracht die hen eigen is: betrokkenheid.
Betrokkenheid met hun patiënten, hun collega’s, de andere zorgverleners uit de eerstelijnszorg, de gemeenschap waarin ze leven.

Het wordt niet gezegd, maar zij zorgen er voor dat de toestroom in ziekenhuizen niet nog groter wordt.
Het wordt niet gezegd, maar zij zorgen ervoor dat hulpbehoevenden thuis kunnen blijven.
Het wordt niet gezegd, maar zij zijn in vele gevallen het enige contact voor de kwetsbare groep die nog thuis is.

Het wordt niet gezegd, ze zijn moe maar ze gaan door.

De vraag of ze nood hebben aan verlof is niet aan de orde. Het antwoord is gekend, maar verlof is amper te realiseren.
De vraag of thuiswerk mogelijk is, is niet aan de orde. Het antwoord is gekend: het is niet mogelijk.
Eens thuis, wacht hen hetzelfde als in andere gezinnen. Hun kinderen en familie vragen even veel aandacht.

Ze zijn moe, maar ze gaan door.

Ze zijn er nu, ze waren er gisteren en ze zullen er altijd zijn.
Het wordt niet gezegd, maar wij zeggen het wel: voor ons zijn zij de experts.
Niet omwille van de spectaculaire beelden, niet omwille van de grote uitspraken, maar omwille van hun betrokkenheid en professionaliteit. Het zijn professionals met één doel: de best mogelijke zorg bieden aan HUN patiënten, in alle veiligheid.

In alle stilte.

Ze zijn moe, maar ze gaan door.

Tekst geschreven door Willy Vertongen, CEO Mederi